ZOMER GASTBLOG 3 De blinde school. // School for blind children

English below

===============

Gastblog geschreven door onze vriendin Frea die samen met haar man Jaap een paar weken met ons optrokken.

------------------------

We hebben de auto van iemand gehuurd die in Ekwendeni woont en Hans spreekt met ons af dat we hem daar ontmoeten, als we de auto terugbrengen. Zo zijn we twee keer met Hans naar de school voor blinde kinderen geweest, die ook in Ekwendeni is. Hij heeft op het terrein van de school een water- en wasvoorziening gemaakt.

De kinderen van de school horen aan het geluid van de auto dat ‘uncle Hans’ eraan komt. Ze gillen en rennen naar de auto toe om hem te begroeten.

LEES VERDER - READ MORE

Er is weinig voor de kinderen te doen, dus op een gegeven moment heeft hij samen met een ander bedrijf een schommel neergezet. Dat was een gouden greep, de kinderen vinden het heerlijk om te schommelen.

Niet alle kinderen zijn helemaal blind, er zijn kinderen die nog een beetje kunnen zien. Terwijl Hans en Jaap rondlopen, begin ik een gesprek met de kinderen en het eindigt ermee, dat we samen aan het zingen zijn. Alle liedjes die ik me kan herinneren van de juffencursus van Gerrie komen langs, en de kinderen kennen tot mijn verrassing veel van die liederen. Er wordt weinig aandacht aan hen gegeven en weinig liefde. Ze vinden het prachtig om in gesprek te zijn en samen te zingen.

Jaap ziet de keuken. Twee enorme gallons boven een houtvuur, helemaal zwart, zijn de pannen waarin het eten voor de kinderen wordt gekookt. Dus dat zal wel vaak nsima zijn, het hoofdvoedsel van de Malawianen (een maispap). De kinderen schreeuwen letterlijk om aandacht en zijn superblij als iemand dat aan hen geeft. Hans haalt ze aan en maakt grapjes met hen. Hij houdt heel veel van deze kinderen. Hij rijdt even naar de markt om 70 sinaasappelen te kopen en organiseert een sinaasappelfeestje, zodat de kinderen nog wat vitamine c binnenkrijgen. Een van de grotere jongens helpt hem de kinderen op een muurtje te laten zitten, zodat ze allemaal aan de beurt komen.

Ik merk wel dat je met een gevoel van medelijden niet ver komt als je in een ontwikkelingsland werkt. Het daadwerkelijk laten zien van je liefde, door woorden en een sinaasappel, maakt dat er een band ontstaat, waardoor de ander gevoed wordt en beter kan floreren. Het contact met die ene op dit moment is net zo waardevol als het nadenken over veranderingen die blijvend verbeteringen voor het land oplevert in de toekomst. Niet stilstaan bij wat er allemaal mist of mis is, maar dankbaar zijn met wat je vandaag kunt doen, met wat je nu hebt. Je hebt zowel inzicht op de langere termijn nodig als wel liefde voor dit kind, of deze ene mens vandaag. Het blijkbaar niet te overbruggen verschil tussen mijn goedgeregelde wereld in Nederland en de diepe armoede die ik hier zie, raakt me enorm, en de machteloosheid die ik daarbij altijd voelde is veranderd in het zien van mogelijkheden. Want ik zie dat het Hans en Gerrie prikkelt tot het geven van alles dat zij in huis hebben voor een blijvende verandering in de levens van mensen en groepen mensen, die gemotiveerd zijn om verbetering toe te passen. Op een passende manier geven ze richting op een goede manier en geven hun eigen tijd en aandacht aan de juiste zaken: persoonlijk contact, stimuleren van trouw en oprechtheid, aanbrengen van goede structuren, aanspreken van mensen op hun verantwoordelijkheid op een passende en respectvolle manier. Bij deze blinde kinderen uit zich dat op in de basis van liefde, voeding en aandacht. Bij verantwoordelijken in de kerk en de scholen uit zich dat in een goed overleg over het beleid van de komende dag, of van de komende tijd. Bij het SMART centre in het toerusten van mensen met technische bekwaamheden op het gebied van watervoorziening en sanitair.

Je kunt bewondering hebben voor mensen als Hans en Gerrie en het daarbij laten. Je kunt ook besluiten om van hen te leren. Ik ga Malawi opgebouwd en bemoedigd verlaten. Niet vanwege de situatie van het land, maar vanwege de houding van Hans en Gerrie in deze situatie. Het maakt niet uit waar je bent. Je bent altijd in staat om dat wat je hebt gekregen van God in te zetten en te laten bloeien. Jezus wordt daardoor geëerd en geprezen.

English

==================================================================

Visit to the school for blind children in Ekwendeni.

We have rented the car from someone who lives in Ekwendeni and Hans tells us that we will meet him there when we bring the car back. So we went to the school for blind children twice with Hans, who is also in Ekwendeni. He has made a water and washing facility on the grounds of the school. The children of the school hear the sound of the car that 'uncle Hans' is coming. They scream and run to the car to greet him. There is little for the children to do, so at one point he has put down a swing with another company. That was a golden grip, the children love to swing.

Not all children are completely blind, there are children who can still see a little bit. While Hans and Jaap walk around, I start a conversation with the children and it ends with the fact that we are singing together. All the songs that I can remember from Gerrie's master's course come along, and to my surprise the children know a lot of those songs. Little attention is paid to them and little love. They find it wonderful to be in conversation and sing together.

Jaap sees the kitchen. Two huge gallons above a wood fire, all black, are the pans in which the food is cooked for the children. So that will often be nsima, the staple food of the Malawians (a corn mush). The children literally shout for attention and are super happy when someone gives it to them. Hans picks them up and makes jokes with them. He loves these children very much. He drives to the market to buy 70 oranges and organizes an orange party, so that the children get some vitamin c. One of the bigger boys helps him to let the children sit on a wall, so that they all get their turn.

I do notice that you do not get far with a feeling of compassion when you work in a developing country. The actual showing of your love, through words and an orange, makes that a bond arises, through which the other is nourished and can flourish better. The contact with the one at the moment is just as valuable as thinking about changes that will bring lasting improvements for the country in the future. Do not dwell on what is missing or wrong, but are grateful for what you can do today, with what you have now. You need both insight in the longer term and love for this child, or this one person today. The apparent gap between my well-regulated world in the Netherlands and the deep poverty that I see here touches me enormously, and the powerlessness that I always felt has changed in seeing possibilities. Because I see that it stimulates Hans and Gerrie to give everything they have in house for a lasting change in the lives of people and groups of people, who are motivated to apply improvement. In an appropriate way they give direction in a good way and give their own time and attention to the right things: personal contact, encouraging faithfulness and sincerity, making good structures, appealing to people on their responsibility in an appropriate and respectful way. With these blind children, this is reflected in the basis of love, nutrition and attention. With those responsible in the church and the schools, it is clear that they will have a good consultation about the policy of the coming day, or of the coming time. At the SMART center in equipping people with technical skills in the field of water supply and sanitation.

You can admire people like Hans and Gerrie and leave it at that. You can also decide to learn from them. I am about to leave Malawi built up and encouraged. Not because of the situation of the country, but because of the attitude of Hans and Gerrie in this situation. It does not matter where you are. You are always able to use that which you have received from God and let it flourish. Jesus is thus honored and praised.