Gastblog 1 door onze vrienden Jaap en Frea

Wij arriveerden bij Hans en Gerrie toen Gerrie nog een week les zou geven aan de kleuterjuffen. Dat betekende dat we vroeg uit de veren waren om er iets van mee te krijgen. Negen juffen werden in vier maanden getraind op de ontwikkeling van het jonge kind. Ze maakten spelmateriaal uit allerlei kosteloze spullen, zoals flessendopjes, blikken, flesjes en allerlei verpakkingen. Alles is bruikbaar en wordt in huize Kasbergen gespaard om voor dit doel gebruikt te worden. Ik maakte wat foto’s. En we werden uitgenodigd om bij de graduatie te zijn. Daar heb ik een mooie groepsfoto gemaakt van Gerrie en de juffen. 

Lees meer

In één week kregen we een indruk van het werkschema waarin Gerrie functioneerde tijdens deze pilot. In de avond voorbereiden voor de volgende dag. Vroeg op, samen met Hans ontbijten, samen Bijbellezen en bidden. Hans naar het werk. De juffen komen soms alleen soms gezamenlijk binnen. Een van de collega’s van Gerrie komt na het samen bidden en zingen een les verzorgen. Theepauze. Les van Gerrie. Dat hield op een morgen bijvoorbeeld in, dat ze een serie platen maken die de volgorde van hun lesdag weergaven, zodat ze de jonge kinderen steeds konden wijzen op hoe ver de dag al vordert en hoe lang het nog duurt voordat ze weer naar mama kunnen gaan. Bijvoorbeeld een plaat van het kringgesprek, daarna een plaat van samen zingen, daarna een plaat van in een speelhoek spelen, daarna wat eten of drinken, daarna een verhaal, daarna de lunchpauze, waarin gegeten wordt, dan buiten spelen, daarna samen in de kring de dag afsluiten. De juffen kleurden de platen zelf in en leerden hoe ze die kunnen inzetten om bijvoorbeeld een kind dat wat verlegen is of nog niet heel erg vertrouwd met de gang van zaken, kunnen betrekken in de lesvolgorde. 

Het was nog niet makkelijk voor hen om te begrijpen dat het niet in een vaste volgorde moet en dat ze zelf kunnen kiezen, hoe hun dag zal verlopen. Ze willen graag alles voorgeschreven krijgen, dus dat Gerrie zegt: Zo en zo moet je doen. Maar Gerrie wil hen stimuleren om zelf hun lessen te organiseren.

Dit is dan nog maar 1 les. Alle lessen van Gerrie zijn bijzonder praktisch en sturend op eigen initiatief en eigen mogelijkheden. Het prachtige is, dat deze juffen alle vier maanden alle lessen hebben gevolgd en dat zij zien met hoeveel meer plezier hun kinderen naar school komen. De mensen met wie Gerrie de lessen verzorgt, zijn ook enthousiast. Ze zien verandering. De week erna bezochten we de juffen op hun scholen om te zien hoe ze ermee bezig zijn. Sommige van de juffen pakken het ontzettend goed op en zijn zelf ook blij met hun nieuwverworven kennis en materialen.

Nadat de juffen naar huis vertrokken, was er een koffiemoment, waarin soms nog andere dingen gedaan worden, zoals de was strijken. Alles moet gestreken, omdat de gewassen kleding aan de lijn bezoek kan krijgen van een vervelende vlieg die nare eitjes in de kleding legt, die eitjes kunnen larven voortbrengen die onder de mensenhuid kunnen kruipen. Dat kan nare dingen veroorzaken. Dus alles strijken: de handdoeken, de sokken, de onderbroeken ook. Gerrie zingt bij alles wat ze doet. Of dat nou huishoudelijk is of het sealen van de gekleurde platen van de juffen, zodat zij ze lang kunnen gebruiken. Het leven tijdens deze pilot bestaat uit duizend-en-een verschillende dingen. Gerrie kookt ook nog eens heerlijke maaltijden en zorgt dat er elke dag yoghurt in de koelkast staat voor het ontbijt en als toetje na het avondeten.

Jaap en ik maken onszelf zoveel mogelijk nuttig om kleine taken over te nemen, zoals afwassen, stickers plakken, koffiezetten, potjes vullen of iets te sorteren voor Gerrie.

Dan gaan we een dag met Hans mee. Hij rijdt met twee studenten en ons naar het dorp Livingstonia. Het ziekenhuis in het dorp heeft verontreinigd water en er moet de komende tijd onderzoek gedaan worden naar de oorzaak van die verontreiniging. Maar allereerst moeten we op bezoek bij de belangrijkste mensen van het dorp. We worden in een officiële zaal welkom geheten en Hans legt het doel van onze komst en de samenwerking met het ziekenhuis aan de mannen uit. Dan vertelt hij wie de studenten zijn en wie wij zijn. Alles heel officieel. We moeten onze namen in een bezoekboek schrijven en worden vriendelijk en met goede woorden toegesproken.

Daarna kunnen we naar het ziekenhuis gaan en spreken we de arts. Zij spreekt eerst met Hans over de plannen en laat ons daarna het ziekenhuis zien. 

Moeder en kind zorg staan voorop. Hulp bij bevalling en geboorte en voor de moeders en de baby’s. Ze legt uit wat de problemen in Malawi zijn. Daarna worden we voor de lunch bij haar thuis uitgenodigd. Na de lunch rijdt Hans een flink eind en stappen we uit om lopend naar de bron van het water van het ziekenhuis te gaan. 

Het is een ongelooflijk ver eind van het ziekenhuis en er kan onderweg van alles met het water gebeuren. Hij geeft de studenten aanwijzingen en ze nemen allemaal foto’s van de situatie van verschillende plekken waar het water langs loopt. Uiteindelijk moet het mogelijk zijn om geholpen te worden in het ziekenhuis zonder daarna met diarree naar huis te gaan. En dat is dan nog maar een van de vele projecten.

Dan rijdt Hans terug naar huis, waar Gerrie net zo goed een intensieve dag had en toch een maaltijd klaar heeft staan om samen te eten. Na het eten is het nog niet klaar. Dan staan Angela, Brenda en Beauty voor de deur. 

Ze krijgen een Bijbelverhaal en Hans en Gerrie bidden met hen. Dan een knuffel en kunnen ze gaan slapen, want ook deze meisjes moeten super vroeg op om pannen te schuren of andere karweitjes te gaan doen voordat ze naar school gaan.

Tegen negen uur in de avond kunnen Hans en Gerrie weer aan de voorbereiding van hun volgende dag. Al met al een ongelooflijk intensief leven.    

Frea