De eerste kerst zonder mama

 Het is 23 december, twee dagen voor kerst. Terwijl ik over een stoffige weg rijd, zie ik drie kinderen langs de kant staan, zwaaiend voor een lift. Dat is in afgelegen gebieden niet ongewoon, zeker nu: taxi’s rijden er nauwelijks, en benzine is in heel Malawi bijna nergens te krijgen. Voor de zoveelste keer een brandstof tekort.
Ik stop, en drie jonge meisjes stappen in. Het zijn zusjes: Tawonga (17), Vilette (10) en Danielle (7). Hun kleine broertje Peter (5) bleef thuis. Ze willen naar Ekwendeni, een dorp zes kilometer verderop.
Tawonga begroet me in het Engels. Ze vertelt dat ze eigenlijk onderweg zijn naar Mzuzu, en als ik zeg dat ik daar woon, besluit ik hen mee te nemen voor de rest van de rit.
Onderweg kletsen we over van alles. Tawonga legt uit dat ze olie en rijst wil kopen voor kerst, en ook een jurk voor haar twee jongere zusjes.
“Maar waarom gaat je moeder niet mee?” vraag ik.
Haar gezicht verandert. Ineens rollen dikke tranen over haar wangen.

 

Lees verder >>

Is de kleuterschool belangrijker dan de universiteit?

 Het is 2015.
Er zitten 10 kleuterjuffen bij ons op de veranda, het is een gezellig geklets van jewelste.
Het wordt stil als Gerrie iedereen een peuterpuzzel geeft met grote stukken. "Maak deze puzzel maar, het voorbeeld staat op het deksel," zegt Gerrie.
Ze blijven lachen en proberen, maar na 15 minuten heeft nog niemand de puzzel klaar. Gerrie helpt juf na juf. Het is trouwens ook de eerste keer in hun leven dat ze een puzzel zien.
We zijn verbaasd en geraakt: waarom kan niemand dit?

Een school met zweet en blaren

 Wat zijn wij dankbaar om dit met jullie te kunnen delen! Het afgelopen jaar hebben we hard gewerkt aan de bouw van een school, en nu is het zover: de school is bijna af! Hier en daar moeten er nog wat laatste verfstreken en kleine afwerkingen plaatsvinden, maar het gebouw staat er en is klaar om kinderen te verwelkomen.

 

VERDER >> 

Donorkinderen en kindslaven

 Kinderarbeid is verboden hier, maar het komt nog steeds voor. Daar hebben we als westerlingen wel een mening over. Het is in ons rijke westen bijna niet voor te stellen dat onze prinsjes en prinsesjes zouden moeten werken om eten op tafel te krijgen.
Hier in Malawi is de honger zo groot, dat het dagelijks leven alleen om eten gaat. Dus tijdens de hongerperiode is het alle hens aan dek!

LEES VERDER >>

70 dure auto’s en de schoenmaker van de president // 70 expensive cars and the president's shoemaker.

 Terwijl de president, in een konvooi met meer dan 70 dure auto’s door de stad scheurt, staat de rotonde vol met vlaggen, spandoeken en zingende en dansende vrouwen. Wat een enthousiasme op het eerste gezicht. Ze worden betaald door de regeringspartij en verdienen zo een mooi extra inkomen voor een dag. Al het verkeer wordt stilgelegd en alles loopt voor de president en zijn gevolg op rolletjes. Langs de route staan er honderden agenten opgesteld. Ze komen uit de verre omgeving en ook zij hebben een extra salaris.
De agenten zetten me aan de kant, een uur voordat de president komt. Onder de boom zit, zoals altijd, de schoenmaker. Hij steekt z’n hand op en groet vriendelijk.


LEES VERDER >>

Sinds ik niet meer in toeval geloof, gebeuren er wonderen

 God raakt mensen aan.

Tijdens een bezoek van jonge mensen aan Malawi vorig jaar heeft God harten aangeraakt zodat zij zich inzetten voor kinderen in Malawi. Vorig jaar hebben ze schommels neergezet bij verschillende kleuterscholen. Geweldig, de kinderen genieten daar elke dag van. Maar ze wilden meer doen.
Het zijn aanpakkers, die jongeren uit onze polder. “We komen terug hoor”, riepen ze bij het afscheid vorig jaar. En ja hoor,   

LEES VERDER

Honger en toch een kerst om nooit te vergeten

 Gezellig allemaal bij elkaar, lekker eten en drinken in overvloed, fijne gesprekken met mensen om je heen die je lief zijn en niet te vergeten: de kerstboodschap van hoop en redding. “Een kerst om nooit te vergeten,” zeg je tegen elkaar.

Ze hadden er een maand naar uitgekeken, de sing-in in de tuin bij tante Gerrie.  Ruim een uur van tevoren horen we kinderstemmetjes aan de andere kant van de vallei. “Ze zijn weer vroeg,” zeggen we. “Laat maar komen, alles is klaar.” 
En ja hoor, bij het hek rammelen ze ongeduldig aan de bel. Ze willen eigenlijk de oprit oprennen, maar ja…  Ook al is onze hond Bobo lief voor iedereen, ze zijn best bang voor deze grote loebas.
We laten Bobo zitten en  ........

LEES VERDER